Алтан навчис намар шууран исгэрэлдэхүйд
Анзааралгүй дэргэдүүр нь хүмүүс өнгөрөхийн адил
Алтан навчсанд орон исгэрээд
Алга болмуй би...
Зогсолтгүй эргэлдэх энэ ертөнцийн, зогсолтгүй үргэлжлэх дөрвөн улирлын нэг болох хүндэт намар танаа,
Сайн байна уу? гуравхан сарын дараа ахиад л хоёулаа уулзалдлаа. Харин энэ удаад та над дээр биш, би тань дээр зочиллоо. Уг нь одоо миний хотод хавар дуусч зун эхэлж байгаа. Хотын гудамжинд байрлах модод нахиалж ногоорон, өнгө өнгийн цэцэгс алаглуулан улам л үзэсгэлэнтэй болсон байх даа. Хөөрхий миний муу саарал хот...
Гэтэл энд... шаргал өнгө.. том том навчсууд газраар нэг хөглөрөн бороо цутгана. Өвөл цаг айсуй нь энэ юм байж. Гэхдээ таны үзэсгэлэнд би мансууран алхах дуртай. Гудамж талбайд шаргал өнгө ноёлон сууж, жихүүнээр исгэрэх салхи бүр нь шаралж хорчийсон нэгэн навчсын амийг таслан одно. Хөсөр хаягдсан хатаж хорчийсон шаргал том навчсыг хараад яагаад ч юм мэдэхгүй, би ч мөн тэдний нэг юм шиг эсвэл тэдний нэг болхыг хүснэ. Хэтэрхий их зовлон үзсэн нойтон навчис өрөвдөлтэй нүдээр надруу ширтэхэд, өөдөөс нь би мөн тийм л нүдээр ширтэн сэтгэл өмрөх авч түүнд атаархана.
Бага байхдаа таны "бэлгэ тэмдэг" болсон шаралж хорчийсон навчин дээр гишгэн дэвхцэж түүнээс гарах шаржигнах чимээнд дурлан, тааралдсан навч бүрээ няцлан явдаг байж билээ. Гэтэл одоо... хөөрхий.. хатсан шаргал навчин дээр гишгэх нь байтугай салхинд хийсч, бороонд норхыг нь харах төдийд л өр өвдөнө. Нойтон навчны зовлонг бүр ч их мэдэрнэ. Гэвч яагаад ч юм мэдэхгүй, би тэдний оронд шаралж хатаад, хүйтэн газар бороонд норон хэвтхийг хүний ертөнцөөс илүүд үзэх юм. Хааяа би тэдэн рүү гуниг хурсан нүдээрээ ширтэн "Чиний оронд би байсан ч болоосой" гэж атаархангуй шивнэнэ. Магадгүй сэтгэл минь шаргал нойтон навчсаар дүүрсэн болоод л тэр юм болов уу? Мэдэхгүй юм даа, бид нэгэн гунигаар холбогдож буй мэт, нэгэн зовлонг эдэлж буй мэт...
Гэхдээ намар та, навчис бүрийн амийг авч одохдоо яагаад ийм үзэсгэлэн төгөлдөр үзэмжийг цогцлоон, өнө мөнх ийм л байлгамаар мэдрэмжийг төрүүлдэг юм бэ?
Сайн байна уу? гуравхан сарын дараа ахиад л хоёулаа уулзалдлаа. Харин энэ удаад та над дээр биш, би тань дээр зочиллоо. Уг нь одоо миний хотод хавар дуусч зун эхэлж байгаа. Хотын гудамжинд байрлах модод нахиалж ногоорон, өнгө өнгийн цэцэгс алаглуулан улам л үзэсгэлэнтэй болсон байх даа. Хөөрхий миний муу саарал хот...
Гэтэл энд... шаргал өнгө.. том том навчсууд газраар нэг хөглөрөн бороо цутгана. Өвөл цаг айсуй нь энэ юм байж. Гэхдээ таны үзэсгэлэнд би мансууран алхах дуртай. Гудамж талбайд шаргал өнгө ноёлон сууж, жихүүнээр исгэрэх салхи бүр нь шаралж хорчийсон нэгэн навчсын амийг таслан одно. Хөсөр хаягдсан хатаж хорчийсон шаргал том навчсыг хараад яагаад ч юм мэдэхгүй, би ч мөн тэдний нэг юм шиг эсвэл тэдний нэг болхыг хүснэ. Хэтэрхий их зовлон үзсэн нойтон навчис өрөвдөлтэй нүдээр надруу ширтэхэд, өөдөөс нь би мөн тийм л нүдээр ширтэн сэтгэл өмрөх авч түүнд атаархана.
Бага байхдаа таны "бэлгэ тэмдэг" болсон шаралж хорчийсон навчин дээр гишгэн дэвхцэж түүнээс гарах шаржигнах чимээнд дурлан, тааралдсан навч бүрээ няцлан явдаг байж билээ. Гэтэл одоо... хөөрхий.. хатсан шаргал навчин дээр гишгэх нь байтугай салхинд хийсч, бороонд норхыг нь харах төдийд л өр өвдөнө. Нойтон навчны зовлонг бүр ч их мэдэрнэ. Гэвч яагаад ч юм мэдэхгүй, би тэдний оронд шаралж хатаад, хүйтэн газар бороонд норон хэвтхийг хүний ертөнцөөс илүүд үзэх юм. Хааяа би тэдэн рүү гуниг хурсан нүдээрээ ширтэн "Чиний оронд би байсан ч болоосой" гэж атаархангуй шивнэнэ. Магадгүй сэтгэл минь шаргал нойтон навчсаар дүүрсэн болоод л тэр юм болов уу? Мэдэхгүй юм даа, бид нэгэн гунигаар холбогдож буй мэт, нэгэн зовлонг эдэлж буй мэт...
Гэхдээ намар та, навчис бүрийн амийг авч одохдоо яагаад ийм үзэсгэлэн төгөлдөр үзэмжийг цогцлоон, өнө мөнх ийм л байлгамаар мэдрэмжийг төрүүлдэг юм бэ?
Тасран унах навч бүрийн үгийг
сонсоно гэж амлавал
сонсоно гэж амлавал
Та намайг авч явах уу, хүндэт намар аа...
