Үйцаардал

       Яахав, би дөнгөж сая ийм нэгэн шинэ үг гаргачихлаа л даа. Юунаас үүдсэн, юу гэсэн үг вэ гэхээр би ер нь л түм түжигнэсэн бум бужигнасан газар дургүй. Ялангуяа тэдний дунд ороод явах бүр ч дургүй. Гэхдээ өдөр бүр л зайлшгүй олны хөлийн газраар явах шаардлага гарах юм. Яагаад ч юм мэдэхгүй ганцаараа байхдаа хэзээ ч ганцаарддаггүй атлаа үй олны дунд ороод ирхээр л ганцаардлыг илүү мэдрэх юм... Тиймээс үүнийг би "үйцаардал" гэж нэрлэхээр шийдлээ. 

       Зам гархаар ногоон гэрэл хүлээн зогсогсод.. үй түмэн... ихэнх нь чихэндээ чихэвч зүүн, утсаа оролдон зогсоно. Галт тэрэгний хонгилоор биесээсээ өрсөн холхилдогсод, хотын гудмаар хаашаа ч юм яаран алхагсад, энэ тэндгүй гиюүрэн суун юуг ч юм хүлээх хүлээгсэд... Үнэндээ тэдний цаана цохилох зүрх ч үгүй мэт санагдана. Ямар ч амьгүй, сэтгэлгүй хоосон хөндий биенүүд л яваад байгаа мэт сэтгэгдэл төрнө. Робот шиг. Магадгүй түүнээс ч дор. Би ч мөн адил. Хамгийн гунигтай нь... би ч гэсэн тэдний дунд оршин яваа нь, би ч мөн роботноос дор нэгэн болох нь, би ч мөн цохилох ч зүрхгүй хөндий цээжтэн гэдгээ мэдрэх. Энэ бол зүгээр л миний тэнэг бодлуудын нэг бөгөөд гунигтай мэдрэмжүүдийн маань нэг юм.
     
      Би мэднэ ээ, тэд бол хүмүүс, тэд амьд, тэд зүрхтэй, тэдний судас цохилж байгаа болоод тэд явж байгаа. Гэхдээ амьдарч байгаа нь хэд бол? Миний бодлоор тун цөөхөн. Ихэнх нь амьдралгүйгээр амьд яваа. Гэхдээ тэд үнэнийг хэзээ ч мэдэхгүй, мэдхийг ч хүсэхгүй. Иймээс л би дээрх мэдрэмж, бодлууддаа автдаг юм. Бид амьдрахгүйгээр амьд явж болохгүй, хүн бүр амьдрах хэрэгтэй, амьд байх гэж биш амьдрах гэж ирсэн гэдгийг л ойлгох хэрэгтэй болов уу... Харин хэрхэн амьдрах вэ?