Урт гэгчийн амьсгаа аваад Улаанбаатар хотынхоо гудмаар.. орой дээр нүүх үүлстэй хамт элдвийг бодон алхах юутай сайхан. Зам, мод, байшин барилга, өнцөг булан бүр нь нэг л дотно дулаахан...
Нартай, бороотой, цастай, салхитай ямар ч өдөр би түүгээр ганцаараа алхахдаа хэзээ ч ганцаардаж байгаагүй. Магадгүй нүдэнд үл үзэгдэх хотын минь сүнс эсвэл өнөөх гудамнуудаар ер бусын далдын хүч намайг түшиж тулдаг байх. Би хотынхоо гудмаар алхаагүй 7 сар болж байна. Гэрээ санахаас илүүтэй хотоо, хотынхоо өнцөг булан бүрийг маш их санаж байна.
Жижигхэн түц, байрны булан, дэргэдэх сандал, саравч гээд хогийн сав нь хүртэл хүн бүрд нэгэн дурсамжийг сануулна. Улаанбаатар хотод амьдарч байгаа, амьдарч байсан хүн бүрийн дурсамж тэнд хадгалагдан үлдсэн гээд бодохоор бүр илүү нандигнан хайрламаар. Хотын гудмаар зөрөн алхах хүмүүсийн тухай надад огтхон ч хамаагүй атлаа хамаатай бодлууддаа дарагдан тэдэнд тохиолдсон үйл явдлыг таах гэж оролдоно, нүднээс нь тэдний амьдрал ч харагдах шиг болно. Зөрж өнгөрөх хүн бүрийг би амьд гэдгийг нь мэдэрнэ, тэд ч бас намайг амьд гэдгийг минь мэдрүүлнэ...
Гарцан дээр ногоон гэрэл хүлээн зогсох зуур жаргаж буй нарны туяа замыг минь гэрэлтүүлэн нүд гялбуулахад, дэлхий дээрх бүх зүйлсийн амийг мэдрэх.. Энэ л үед Л. Ө эгчийн "Тэнгэр минь, Тэвчээд үлдчихмээр сайхан юм орчлонд яасан их вэ?" гэх мөртийг өөрийн эрхгүй дотроо шивнэнэ...